Oddanie na przechowanie odzienia wierzchniego nie oznacza, że zakład odpowiada także za rzeczy w kieszeniach.

Przychodzi mi omówić zagadnienie, z którym coraz częściej stykają się przedsiębiorcy z branży gastronomicznej. Nie wiedzą, jaką ponoszą odpowiedzialność w przypadku kradzieży rzeczy pozostawionych przez klientów w odzieży wierzchniej. „Nie mamy pańskiego płaszcza i co pan nam zrobi?” – pytał szatniarz z „Misia” Stanisława Barei. Ale to nie tak. Czym innym jest kradzież owego płaszcza, a czym innym utrata rzeczy, pozostawionej w odzieży wierzchniej. Przykład: do lokalu przychodzi zamożny klient. W szatni lub na specjalnym wieszaku zostawia swój płaszcz.

Zjada kolację i po paru godzinach, chcąc uiścić rachunek, idzie po portfel, w którym miał 50 tys. zł, w banknotach po 500 zł. Okazuje się, że portfel zniknął. Konsument pozywa restauratora, twierdząc, że dał mu na przechowanie płaszcz, więc przedsiębiorca odpowiada za jego zwrot w należytym stanie, łącznie z portfelem. Klient uważa, że nie ma znaczenia, iż oddając płaszcz, nie zadeklarował zawartości kwoty pieniężnej w kieszeni. Restaurator zaprzecza, twierdząc, że może odpowiadać jedynie za kradzież płaszcza, którego złodziej nie zawłaszczył, bo zabrał tylko portfel. Kto ma rację?

Przekazanie swego odzienia pracownikowi lokalu to zawarcie umowy przechowania per facta concludentia, w rozumieniu art. 835 k.c. Nie stoi temu na przeszkodzie nawet i to, że przedsiębiorca nie wyodrębnił szatni czy nie zatrudnia szatniarza. Wystarczy, że pomieszczenie na odzież jest funkcjonalnie wyodrębnione. Przedsiębiorca, który stwarza warunki dla odwieszenia przez gości odzieży wierzchniej, godzi się na kontrakt jej przechowania. W tym przypadku musi mieć miejsce realna czynność w postaci oddania rzeczy. Mam na myśli akt fizyczny, polegający na wręczeniu jej lub umieszczeniu na przeznaczonym do tego miejscu.

Chodzi o konkretną rzecz, tu: płaszcz konsumenta. To istotne, by druga strona umowy miała świadomość tego, co otrzymuje na przechowanie i za co i w jakich granicach ponosi odpowiedzialność. Gdy konsument poda, że w płaszczu ma portfel z określoną sumą pieniędzy, restaurator lub jego pracownik może dobrać właściwy sposób przechowania drogocennej rzeczy lub odmówi jej przyjęcia. Należy wykreować sytuację, w której druga strona dostanie szansę podjęcia decyzji, czy przystąpić do umowy.

Nie da się bronić tezy o bezwzględnej odpowiedzialności właściciela za pozostawione przez gościa kosztowności oddane do szatni, gdy fakt ten nie był jakkolwiek komunikowany. Przedsiębiorca odpowiada wyłącznie za pozostawiony przez konsumenta płaszcz. W omawianym przypadku zakres odpowiedzialności właściciela restauracji ogranicza wartość samego płaszcza. Może zdarzyć się klient, który odda do szatni bardzo kosztowne odzienie wierzchnie. O tej odpowiedzialności trzeba pamiętać.

Poniżej prezentujemy relację wideo z debaty w redakcji Rzeczpospolitej, w której udział wziął mec. Piotr Podgórski.

W trackie debaty dyskutowano o tym, jaki wpływ na prowadzenie działalności gospodarczej ma wojna w Ukrainie? Co powinien zrobić rząd, aby ułatwić prowadzenie biznesu?

Piotr Podgórski: Tarcza antyinflacyjna. Ostrożnie z tą promocją!

Wątpliwe, aby przedsiębiorcy wprowadzili obniżki w oparciu o rzekome korzyści, jakie przyniesie tarcza antyinflacyjna. Te benefity zostaną pochłonięte przez inne obostrzenia i daniny, którymi obciążony będzie biznes.

Rząd w pierwszej kolejności wprowadził dla dużej części społeczeństwa niekorzystne zmiany podatkowe w ramach Polskiego Ładu, a obecnie przedstawia dla tejże grupy rozwiązanie co najmniej dla niej ambiwalentne. Mam tutaj na myśli przedsiębiorców, którzy de facto napędzają polską gospodarkę i mają realny wpływ na wzrost PKB. Ten ruch rządu został poczyniony bardzo drastycznie, bez żadnego racjonalnego vacatio legis oraz z naruszeniem zasad dialogu społecznego, co wyrażało się m.in. zbagatelizowaniem krytycznych głosów przedstawicieli organizacji pracodawców.

Wcześniej wprowadzono podatek od sprzedaży detalicznej, który przyczynił się m.in. do wzrostu cen paliw i cen towarów, wskutek konieczności uwzględnienia przez sprzedawców tego podatku w cenie. Wspomnieć również należy o wprowadzonych w ostatnim czasie niekorzystnych obciążeniach, takich jak np.: opłata cukrowa od napojów słodzonych czy opłata mocowa. Nowe daniny uderzają przede wszystkim w przedsiębiorców, co powoduje bardzo negatywne skutki ekonomiczne. W jakiś sposób przedsiębiorcy muszą przecież zrekompensować finansowo wprowadzone przez rząd nowe daniny. W efekcie mamy do czynienia ze wzrostem cen. Dziś natomiast, w obliczu galopującej inflacji, pozostaje jedynie dylemat pomiędzy podnoszeniem stóp procentowych przez Radę Polityki Pieniężnej a takimi narzędziami jak tarcza antyinflacyjna.

Czy jej założenia są w rzeczywistości korzystne? Na pierwszy rzut oka zapewne tak. Beneficjentem tarczy antyinflacyjnej są jednak w głównej mierze osoby o najniższych zarobkach. Przedsiębiorcy nie mogą bazować na tego rodzaju rozwiązaniu, które ograniczone jest czasowo. Biznes wymaga budżetowania z o wiele szerszym marginesem czasowym. Należy wziąć również pod uwagę szalejące koszty wytwarzania. Nie mówiąc już o negatywnych efektach Polskiego Ładu, który przyczyni się m.in. do wzrostu kosztów administracyjnych przedsiębiorców oraz wynagrodzeń dla pracowników.

To wszystko spowoduje konieczność wzrostu z początkiem roku cen towarów i usług i wątpliwe jest to, aby któryś z przedsiębiorców wprowadzał jakąś obniżkę w oparciu o rzekome korzyści, jakie przyniesie mu tarcza antyinflacyjna. Te benefity zostaną bowiem pochłonięte przez inne obostrzenia i daniny, którymi obciążony będzie biznes.

Z mojego punktu widzenia rozwiązanie jest proste – najbardziej efektywną tarczą antyinflacyjną byłoby zawieszenie wprowadzenia Polskiego Ładu na co najmniej rok, aby w tym okresie „schłodzeniu” uległa inflacja, a przedsiębiorcy mogli się przygotować do nowej rzeczywistości.

Piotr Podgórski, członek zarządu organizacji pracodawców Przedsiębiorcy.pl

W ostatnim felietonie dla Rzeczpospolitej: „Budżet UE. Zabawa z zapałkami”, mec. Piotr Podgórski pisze o ewentualnych konsekwencjach grania wetem przez Polskę.

Piotr Podgórski w artykule dla Rzeczpospolitej o przepisach ws. CIT od spółek komandytowych: Po pierwsze nie szkodzić.

Sejm przegłosował ustawę obciążającą spółki komandytowe podatkiem CIT, zupełnie ignorując apele organizacji pracodawców i przedsiębiorców o pozostawienie podatkowego status quo w tym zakresie.

Teza przedstawiciela Ministerstwa Finansów, zaprezentowana w wystąpieniu na posiedzeniu Sejmu, wskazująca na to, że spółka komandytowa działająca w strukturze hybrydowej w połączeniu ze spółką z o.o. kamufluje rzeczywistą działalność przedsiębiorcy, która ekonomicznie nie różni się od sytuacji spółki z o.o., jest dalece niepokojąca. To istne argumentum ad absurdum. Można by bowiem zaapelować do przedsiębiorcy w taki oto dosłowny sposób: „nie kombinuj w świetle prawa”. W ramach tak postawionej, przywołanej powyżej tezy Ministerstwa Finansów, możemy zadać pytanie: „Dlaczego ujemne konsekwencje spotykają tych, którzy w ramach przyzwolenia prawnego, opartego w kodeksie spółek handlowych założyli spółkę komandytową, w której komplementariuszem jest spółka z o.o.”? Jak to się odnosi do górnolotnych założeń Konstytucji Biznesu, mającej na celu ochronę polskiego przedsiębiorcy? Posłowie głosujący „za” zdaje się nie wzięli pod uwagę tych pytań i postanowili uciąć głowę tej hybrydzie. Oczywiście nie dosłownie. Nie wyeliminowano bowiem podstaw do funkcjonowania „spółki z o.o. spółki komandytowej”, ale skutecznie zrażono przedsiębiorców do decydowania się na taką formułę prowadzenia biznesu lub do jej kontynuowania. Więcej, odstraszono od spółek komandytowych „niehybrydowych”, a zatem takich, w których komplementariuszem jest osoba fizyczna. I nie bez przyczyny kolokwialnie piszę tu o odstraszeniu, gdyż wpasowuje się ono w nad wyraz mroczne czasy pandemii i odczuć towarzyszących przedsiębiorcom. A przecież sprawa nie dotyczy garstki osób.

Niejednokrotnie, jako organizacja pracodawców apelowaliśmy do rządu, aby przede wszystkim niósł pomoc przedsiębiorcom, a wszelkie dyskusyjne plany dotyczące zmiany otoczenia prawnego, w szczególności nakładające obciążenia, odłożył na półkę. Odnosiło się to nie tylko do podatku cukrowego, ale również przesunięcia wprowadzenia PPK, czy nowego JPK. Obecnie lockdown nie dotyczy przecież wyłącznie objętych nim wyraźnie branż, takich jak np. gastronomia. Obejmuje całą gałąź HoReCa, ale nie tylko. O zupełnym zamknięciu możemy przecież mówić, mając na względzie fakt, że dzisiaj na kwarantannie pozostają setki ludzi, będących jednocześnie pracownikami w różnych firmach. Powoduje to rzecz jasna zupełny przestój w działaniu biznesu. Przedsiębiorcy zatem skupiają cały swój wysiłek na tym, aby wyjść z opresji, aby przetrwać. A tutaj dodatkowo serwowane jest im kolejne, poważne zmartwienie.

Ministerstwo Finansów zdaje się uspokajać i twierdzi, że mniejsze firmy nie odczują zmiany, a ustawa przewiduje zwolnienia od podatku. Zatem ci, którzy działają w skali mikro mogą być spokojni. A pozostali? Pandemia niestety nie wybiera i dotyka wszystkich. Zarówno tych małych, jak i dużych. Tych ostatnich proporcjonalnie do skali biznesu. A często nawet mocniej. Dzisiaj przedsiębiorcy nie powinni być obarczani koniecznością analizy nowych ustaw i rozważaniem, czy wpisują się w zwolnienie od podatku, czy też nie? Oni walczą o jutro. Zamiast tego mają perspektywę wprowadzenia nowego podatku. I to, co trzeba podkreślić, nieodległą w czasie. Tutaj niepokoi tempo wprowadzenia zmian, brak poprzedzenia ich szerokimi konsultacjami oraz bardzo krótki okres wejścia w życie. Przedsiębiorcy funkcjonujący w ramach spółek komandytowych nie wiedzą co robić. Czy decydować się na kosztowne przekształcenie, czy na likwidację, czy może na obciążone dodatkowymi daninami kontynuowanie działalności w tej formie? Czy naprawdę przed takimi dylematami mają stawać dzisiaj przedsiębiorcy? Nadzieja na lepsze jutro pozostaje obecnie w Senacie, do którego apelujemy o odrzucenie projektu ustawy w omawianym tu zakresie.

Piotr Podgórski – członek zarządu organizacji pracodawców Przedsiębiorcy.pl, radca prawny w Kancelarii Prawnej Clever One